Όσο ο άνθρωπος υποτάσσει το περιβάλλον του στους πραχτικούς τους σκοπούς, τόσο χάνει τη μύχια σχέση του μ\' αυτό. Κι όσο μετατρέπει τα πάντα, άψυχα και ζωντανά, σε εργαλεία της δικής του ζωής, τόσο φουντώνει μέσα του η λαχτάρα της ένωσης. Η θρησκεία αποτελεί, κατά τον Bataille, μιας εξισορροπητική, αβιωματική κι ωστόσο απατηλή απάντηση σ\' αυτή την αποξένωση. Είναι η αναζήτηση της χαμένης μυχιότητας. Επειδή όμως η αποξένωση αυτή δεν μπορεί ν\' αποδοθεί μονάχα σε κάποιον κοινωνικό-ταξικό χαραχτήρα της παραγωγικής πράξης (στις κοινωνικές σχέσεις παραγωγής), αλλά είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη παραγωγική δραστηριότητα σαν τέτοια (με την ανθρώπινη υπόσταση), επόμενο είναι η ένωση, που προσφέρει η θρησκεία να είναι πρόσκαιρη και αντιφατική προς την πραγματική τάξη. Οι εκάστοτε λύσεις που παρέχει, στη διάρκεια της ιστορίας, η θρησκευτική σκέψη, εξαντλούνται και ξεπερνιούνται από νέες, το ίδιο αντιφατικές. [...]